Najciekawsze rasy psów

Owczarek komondor, to węgierski pies pasterski, który do Europy przybył z Azji. Uderzajaca cechš komondora jest oczywiœcie jego niezwykła szata – sznurowa siersc, w kolorze koœci słoniowej, opada do ziemi. Poza tym jest dużym, potężnym, ale nie ociężałym psem o wszelkich cechach owczarka. Inteligentny, bardzo "na serio", z dystansem do otoczenia. Jest doœć odważny, niektórzy hodowcy próbuja szkolic go do obrony. Nie jest specjalnie ruchliwy. Spilsniona siersc, niestety, zbiera błoto i brud, co może być doœć uciażliwe dla właœcicieli. Dla przyszłego właœciciela cenna może być informacja, że psy tej rasy nie linieja. Szczeniaka komondora można kupić œrednio za 3 tys. zł, ale ostatnio w Polsce były tylko dwa mioty, w 2006 i 2008 r.

Wilczarz irlandzki, ze œrednia cena za szczeniaka 3,5 tys. zł. Korzenie tej rasy w Europie siegaja Celtów, a praprzodkowie prawdopodobnie wywodza sie z Egiptu. W œredniowieczu chart irlandzki również był bardzo cenny, często przekazywany jako prezent na królewskich dworach. Doskonale sprawdzał się na polowaniach, ale także w zwalczaniu wilków i dlatego ok. XV w. zmieniono mu nazwę na wilczarza. Niewiele brakowało, a wilczarze byłyby dzisiaj podziwiane tylko na rycinach, bo w XIX w. rasa była bliska wyginiecia. Została odtworzona dzieki uporowi irlandzkich hodowców. Wilczarze to psy lojalne, przywišzane do rodziny, z leciutka nuta powœciagliwoœci. Sa łagodnymi i poczciwymi zwierzetami.

Basenji jest jedna ze starszych ras psów. Wizerunki czworonogów łudzšco podobnych do współczesnych Basenji widnieja na reliefach egipskich datowanych na 2500 r. p.n.e. Jedna z teorii o pochodzeniu rasy głosi, że psy przywędrowały do Egiptu z Afryki Œrodkowej; wedle drugiej rasa rozwijała się od poczštku na terenach Egiptu. Nazwa ‘basenji’ w potocznym jezyku plemion bantu oznacza ‘mieszkańca buszu’. Psy Basenji zostały odkryte przez Europejczyków w XVII wieku w Kongo. Angielscy podróżnicy, zauroczeni niesamowitym œpiewem psów, zabrali kilka egzemplarzy na Wyspy Brytyjskie. Niestety, pomysł hodowania rasy nie wypalił – wszystkie przywiezione czworonogi padły; nie przystosowały się do nowych warunków klimatycznych. Na pomysł stworzenia kolejnej hodowli trzeba było czekać do 1937 roku. Tym razem wszystko sie udało, a rasa doœć szybko trafiła do Europy kontynentalnej. Cztery lata póŸniej pierwsze Basenji zostały przewiezione do Ameryki Północnej.

Dalmatyńczyka możemy przeœledzić dzieki malowidłom i ilustracjom zawartym w kronikach koœcielnych z okresu nowożytnoœci. Psa w typie dalmatyńczyka uwieczniono po raz pierwszy na malowidle ołtarzowym Madonna z Jezusem i aniołami (datowanym na lata 1600-1630) umieszczonym następnie w koœciele Gospa od andjela w mieœcie Veli Losinj na wyspie Losinj w Chorwacji, oraz na fresku w Zaostrogu w Dalmacji. Pierwszy opis wygladu Dalmatyńczyka został zawarty w kronice biskupa Petara Bakica z diecezji Djakovo w Chorwacji (1719). W kronice Andreasa Keczkementy z 1737 roku znajdziemy dosc dokładna charakterystyke rasy, której nazwa podana jest w wersji łacińskiej Canis Dalmaticus. W 1771 roku psy zostały opisane przez Thomasa Pennanta w księdze Synopsis of Quadrupeds pod dzisiejsza nazwa. Pennant przypisał rasie dalmackie pochodzenie i okreœlił jako wybitnie niezależna. Thomas Bewick w 1790 roku nazywa te psy “dalmatyńskimi badŸ karecianymi”. Pierwszy nieoficjalny wzorzec rasy został spisany w 1882 roku przez Brytyjczyka Vero Shaw. Osiem lat póŸniej powstał angielski Klub Dalmatyńczyka; po nieznacznej modyfikacji opisu.